www.olecko.info

Kasper von Nositz w swej “Księdze gospodarczej Prus Książęcych” wspomina, że w roku 1578 obok zamku myśliwskiego w Olecku znajdował się folwark w budowie. W późniejszym rejestrze budowli i zabytków wschodniopruskich zanotowano, że starosta książęcy Krzysztof Albrecht von Schönaich na miejscu dawnego zameczku myśliwskiego nad Jeziorem Oleckim Wielkim rozpoczął w 1654 roku budowę okazałego zamku. Położony był po drugiej stronie Legi naprzeciw miasta, stanowił wraz ze swymi zabudowaniami gospodarczymi i zamieszkałą tam ludnością tzw. jurydykę, wyłączoną spod kompetencji władz miejskich, nazywaną Wolą.

W najstarszym zachowanym źródle z 1595 roku Caspara Hennenbergera z 1595 roku dotyczącym przeszłości Prus "Erclerung der Preussischen grössern Landtaffel" opisuje się niezwykłe rozmiary rynku oleckiego i przytacza legendę, według której ówczesny starosta straduński, Wawrzyniec von Halle, założył się z kimś zamożnym o większą sumę, że jeżeli stanie na jednym końcu rynku na czele czterystu jeźdźców, to nie będzie widoczny z jego drugiego krańca.

26 listopada 2015 r. w Oleckiej Izbie Historycznej Zbigniew Kaszlej, badacz podziemia antykomunistycznego, wiceprezes Klubu Historycznego im. Armii Krajowej w Augustowie, wygłosił referat „Działalność i ujawnienie Obwodu Olecko – Gołdap Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość’.  Historyk rozpoczął od pytania: „Czy ktoś z Państwa słyszał o istnieniu na tym terenie obwodu WiN?” Odpowiedź była negatywna i nie jest to dziwne,  gdyż działalność konspiracyjna na terenie Mazur i Warmii, poza wzmiankami, nie doczekała się jeszcze opracowania. A że istnieje zainteresowanie tym tematem, potwierdzili obecnością i zadawanymi pytaniami uczestnicy spotkania w Oleckiej Izby Historycznej.

Cesarz Wilhelm II w Lakielach. 14 lutego 1915 roku 2 Dywizja Piechoty i 5 Brygada Piechoty po całodniowej walce zdobywają Ełk. Rosjanie ustępują z obawy przed okrążeniem. Cesarz Wilhelm II przejeżdża przez całkowicie zniszczone Wydminy. Z Grabnika obserwuje walki. Następnie cesarz przyjeżdża do Ełku gdzie jest witany przez żołnierzy. 16 lutego 1915 r. cesarz Wilhelm II z grupą wojskowych jest w Lakielach (na drodze Kowale Oleckie Mieruniszki). Tak wydarzenie opisuje "Kronika wsi i szkoły Lakiele":

  Kiedy w roku 1921 Oleckie Towarzystwo Rolnicze (Landwirtschaftlichen Kreisverein Oletzko) miało obchodzić 100 - lecie założenia pomyślano aby w lesie na wschód od Chełch (Chelchen Wald)  upamiętnić swego członka, który był znany i poważany nie tylko w okręgu oleckim ale i szeroko poza nim. Wspomnienie uwieczniono na prawie 3 metrowym granitowym obelisku, na którym wyryto napis:  „Zum Andenken an Friedrich Seydel 1836- 1916”  („Ku pamięci Friedricha Seydela 1836- 1916”).

Wojska sowieckie na obszar Prus Wschodnich wkroczyły w październiku 1944 roku ale do końca 1944 roku nie prowadzono  żadnych działań ofensywnych. W listopadzie 1944 roku Naczelne Dowództwo Armii Radzieckiej opracowało plan operacji strategicznej. Plan przewidywał rozpoczęcie ofensywy w styczniu 1945 roku. W lecie 1943 r. w mglistą noc doszło do zbombardowania obozu jenieckiego we wsi Stożne (obóz Kalkhof). 

W najstarszym zachowanym źródle z 1595 roku Caspara Hennenbergera z 1595 roku dotyczącym przeszłości Prus "Erclerung der Preussischen grössern Landtaffel" opisuje się niezwykłe rozmiary rynku oleckiego i przytacza legendę, według której ówczesny starosta straduński, Wawrzyniec von Halle, założył się z kimś zamożnym o większą sumę, że jeżeli stanie na jednym końcu rynku na czele czterystu jeźdźców, to nie będzie widoczny z jego drugiego krańca.

Wspomnienia z moich młodzieńczych lat z rodzinnej miejscowości Jasiek pozostają mi wciąż żywe w pamięci. Wtedy prawie wszystkie rodziny poświęcały cały  swój czas dla gospodarstwa, tylko znikoma część w dalszej kolejności zajmowała się czynnościami rzemieślniczymi. Ziemia była nędzna, w prawdzie 5 hektarowe gospodarstwo było wystarczające do przeżycia, nie przynosiło jednak nadmiernych dochodów. Tym można wytłumaczyć, dlaczego w Jaśkach ciągle zmieniali się rolnicy posiadający niewielkie gospodarstwa.

17 lipca 1982 r.wylądowałem w Berlinie i pierwsze, o czym pomyślałem, to żeby się dobrze wyspać. Moja ddr-owska wiza turystyczna była ważna przez 24 godziny, dowiedziałem się jednak, że nie zezwala na nocleg w hotelu. Więc wsiadłem do nocnego pociągu do Warszawy, gdzie bardzo zmęczony zapadłem się w łóżko. Wieczorem 18 lipca kupiłem sobie bilet kolejowy z Warszawy do Olecka (Treuburg) i już następnego dnia rano byłem w drodze.  Moja książeczka Berlitza „Polski dla podróżujących" nie była za bardzo praktyczna. Mimo, że ludzie byli naprawdę przyjaźnie nastawieni, często problemem było, znalezienie osoby mówiącej po niemiecku lub po angielsku. W każdym razie nikt mi nie powiedział, że pociąg rozdziela się w Białymstoku: kilka wagonów jedzie do Olecka (Treuburg), reszta do Suwałk. Naturalnie ja siedziałem w złym wagonie.

Wprawdzie Szczecinki były parafią, do której należały inne wsie, ale liczyły jedynie 300 mieszkańców. Odpowiednio do tego miejscowość posiadała szkołę, czyli czerwoną klinkierową budowlę z białymi oknami, położoną w środku wsi i składającą się tylko z jednej klasy przeznaczonej dla 30 do 60 uczniów oraz nauczyciela. Jest to dzisiaj nie do pomyślenia, że wykładowca nauczał w jednym pomieszczeni kilka -przedziałów- wiekowych, składających się z dzieci od 6 do 14 lat.