Wspomnienia z moich młodzieńczych lat z rodzinnej miejscowości Jasiek pozostają mi wciąż żywe w pamięci. Wtedy prawie wszystkie rodziny poświęcały cały  swój czas dla gospodarstwa, tylko znikoma część w dalszej kolejności zajmowała się czynnościami rzemieślniczymi. Ziemia była nędzna, w prawdzie 5 hektarowe gospodarstwo było wystarczające do przeżycia, nie przynosiło jednak nadmiernych dochodów. Tym można wytłumaczyć, dlaczego w Jaśkach ciągle zmieniali się rolnicy posiadający niewielkie gospodarstwa.

W powiecie oleckim pierwsze pomniki upamiętniające ofiary  I wojny światowej zaczęto wznosi po zakończeniu działań wojennych. Miały one najczęściej formy różnego typu obelisków upamiętniających mieszkańców wsi, poległych na frontach Wielkiej Wojny, w szeregach armii niemieckiej. Były to obiekty wolnostojące - także ustawiane na cmentarzach, czasami były to pamiątkowe płyty w kościołach. Na większości pomników znajdowały się tablice ze spisami nazwisko poległych.

Am Schlachthof - w rzeźni (Rzeźnicka) Bahnhof Strasse - Kolejowa ulica, dawniej Milewskiego (Kolejowa) Berg Strasse - Górska ulica (1 Maja) Danziger Strasse - Gdańska ulica (Gdańska)
Deutsche Strasse - Niemiecka ulica, dawniej Młyńska (Grunwaldzka) Egerlänger Strasse - Egerlänger ulica (Czerwonego Krzyża). Nazwy ulic Olecka (Treuburg) opracowane na podstawie planu z 1930 roku. (zobacz plan)

Mieszkańcy powiatu oleckiego nie mieli wpływu na bieg wydarzeń politycznych w swoich rodzinnych stronach. Decyzje w tych sprawach zapadały w Królewcu lub Berlinie, ale skutki tych decyzji odczuwane były niejednokrotnie przez miejscową ludność bardzo boleśnie. Tak było w roku 1914. Kończył się w Prusach Wschodnich stuletni okres pokoju, jaki zapanował tu po wojnach napoleońskich. Zaczynała się wojna światowa.

6 maja 2011 roku w Oleckiej Izbie Historycznej  odbyło się na spotkanie pt. Prusowie ? zapomniany naród  Europy. Tym razem w ramach miesięcznych spotkań Kustosz Oleckiej Izby Historycznej - Eliza Ptaszyńska Pani Ptaszyńska zaprosiła na wykład profesora dr hab.  Grzegorza Białuńskiego. Jest to historyk urodzony i zamieszkały w Giżycku, który  zajmuje się historią  osadnictwa na ziemiach mazurskich oraz dziejami plemion pruskich.

17 lipca 1982 r.wylądowałem w Berlinie i pierwsze, o czym pomyślałem, to żeby się dobrze wyspać. Moja ddr-owska wiza turystyczna była ważna przez 24 godziny, dowiedziałem się jednak, że nie zezwala na nocleg w hotelu. Więc wsiadłem do nocnego pociągu do Warszawy, gdzie bardzo zmęczony zapadłem się w łóżko. Wieczorem 18 lipca kupiłem sobie bilet kolejowy z Warszawy do Olecka (Treuburg) i już następnego dnia rano byłem w drodze.  Moja książeczka Berlitza „Polski dla podróżujących" nie była za bardzo praktyczna. Mimo, że ludzie byli naprawdę przyjaźnie nastawieni, często problemem było, znalezienie osoby mówiącej po niemiecku lub po angielsku. W każdym razie nikt mi nie powiedział, że pociąg rozdziela się w Białymstoku: kilka wagonów jedzie do Olecka (Treuburg), reszta do Suwałk. Naturalnie ja siedziałem w złym wagonie.

Duży modrzewiowy dwór ? wewnątrz dwanaście obszernych pokoi, portrety przodków na ścianach; dokoła dworu blok zabudowań folwarcznych i przemysłowych; przed oszklonym gankiem ? wielki wazon, za nim ? brama wjazdowa z herbowymi tarczami; na lewo od gazonu ? sady owocowe i ogrody; nie szeroka, lecz wartka i głęboka Mera otaczała dwór malowniczym półkolem; z wpadających do niej dwóch strumyków ? Paprotki i Zułówki