• www.olecko.info

  • www.olecko.info

  • www.olecko.info

  • www.olecko.info

  • www.olecko.info

www.olecko.info

Olecko - historia, geografia, mapy, artykuły, dokumenty ...

 

Mieruniszki - grodzisko  [ 54.158052, 22.560093 ]

https://mapy.zabytek.gov.pl/nid/MapWithRibbon.aspx?gpm=2cb547a6-c1e7-472b-b6c5-e573b240f14d 

Grodzisko w Mieruniszkach (niem. Mierunisken, Merunen) położone jest na sandrowej równinie położonej na południe od Jeziora Mieruńskie Wielkie. Genezę nazwy można tłumaczyć jako gród Mieruna. W przeszłości Mieruniszki stanowiły centrum ważnej włości jaćwieskiej.

Grodzisko znajduje się na piaszczystym pagórku nazywanym Piaskową Góra lub Kosmatą Górą o wysokości 206,8 m npm.  Od strony zachodniej, południowej i wschodniej dostępu do grodu broniły rozlewiska w pobliżu dwóch bezimiennych cieków wodnych, dopływów rzeczki Jaworki. Obiekt składa się z majdanu o nieregularnym kształcie o wymiarach: ok. 70 m na osi NS i ok. 55 m na osi WE oraz zachowanego szczątkowo wału dookolnego. Powierzchnia grodziska, zwłaszcza obwałowania są znacznie zniszczone w wyniku eksploatacji piasków i żwiru.  Średnica majdanu około 25 m.  Południowa krawędź stanowiska została zniwelowana i  wykorzystana rolniczo. Wysokość pagórka sięga około 10 m. Obiekt mógł także pełnić rolę  gródka strażniczego lub obserwacyjno-ostrzegawczą w związku z biegnącym tutaj w średniowieczu szlakiem drożnym. 

Grodzisko było znane w literaturze od XIX w. pod nazwami Mierunsken, Schwedenschanze, Schlossberg, Sandberg, Kosmata Gora, Mieruniszki, Piaskowa Góra. Datowanie: X-XIII w.

Okolice na zachód od Mieruniszek przed II wojną światową. Grodzisko oznaczone skrótem K.D. (Kulturgeschichtliches Denkmal – pomnik kultury historycznej). Topographische Karte 1:25000 (Messtischblätter). Reichsamt für Landesaufnahme. Königliche Preussische Landesaufnahme.

Okolice na zachód od Mieruniszek przed II wojną światową. Grodzisko oznaczone skrótem K.D. (Kulturgeschichtliches Denkmal – pomnik kultury historycznej). Topographische Karte 1:25000 (Messtischblätter). Reichsamt für Landesaufnahme. Königliche Preussische Landesaufnahme.

W 1277 r. Konrad von Thierberg z 1500 wojska wtargnął w ziemię Kymenow (według  Hennig był to rok 1275). Wielu zabił, uprowadził ponad 1000 jeńców i wielkie zdobycze. Następnego dnia jaćwieski pościg z 3000 ludzi dopada powracających Krzyżaków o trzy mile przed lasem Winse (albo Winze). Według Toeppen było to miejsce nad jeziorem Śniardwy ale Kętrzyński podaję, że ten las był w pobliżu dzisiejszego Wężewa. 

W straszliwej bitwie Jaćwingowie zostają pokonani (6 kawalerów mieczowych ginie) a Krzyżacy zmuszają Jaćwingów do ucieczki. W XIX wieku na polach w pobliżu Wężewa w trakcie orki w miejscu, gdzie kiedyś znajdowało się jezioro, znaleziono szkielety mężczyzny i konia, a w innym miejscu topór bojowy, żelazną ostrogę i podkowy.

W 1283 r. Krzyżacy zorganizowali ostatnia, rozstrzygającą wyprawę na Jaćwież. Friedrich von Holle prowadził wyprawę na ziemie Kirsnowii i ziemie ciągnące się w okolicy Mieruniszek i Cimoch. Podczas tej bitwy Friedrich von Holle  zginął jako ostatnia ofiara wojny z Prusami i Jadźwingami. W  bitwie pod grodziskami Wężewo (Winse) i Meruniske.  padli w walce wszyscy możni.  Jar cisowy stanowił umocnienie, którego najdłużej rozpaczliwie broniono.  

Tak walki opisywał w „Kronice Prus” Piotra z Dusburga. „W tym samym roku brat Fryderyk zwany Holle, brat rodzony brata Markwarda z Roblingen, ze stoma jeźdźcami z zamku Brandenburg ruszył przeciw Sudowii, i w okręgu Kirsnowia zdobył wielkie łupy. Kiedy znajdował się w drodze powrotnej wrogowie, którzy go ścigali, zabili go wraz z trzydziestoma mężami. Sądzę, że nie należy przemilczeć tego, iż tenże brat Fryderyk, zanim zginął, zadał pewnemu mężom i biegłemu w posługiwaniu się bronią, który wyszedł mu naprzeciw w czasie bitwy, tak silne uderzenie mieczem w ramię i tak mocno go uderzył, że ten nie mając siły się utrzymać przewrócił się razem z koniem na ziemię; i chociaż został tak silnie uderzony, to jednak od tego uderzenia nie odniósł na ciele żadnej rany ani też nigdzie nie było widać jej śladu”.

W 1283 r. wódz włości Meruniske Skrudo po utracie grodziska zniszczył swą ziemię, po czym wraz z resztką ocalałego rodu i poddanymi opuścił ziemię udając się na Litwę. 

Stryjkowski w „Kronika Polska, Litewska, Żmudzka i wszystkiej Rusi” cytuje Dusburga: Tak pisze potym Dusburg, iż wielkie i nieskończone wojny Krzyżacy czynili przeciw Sudowitom i Żmodzi, które powiada dla krótkości opuszczam. Gdy tedy Jedekosz (Gedete) starosta Sudowski z zamku Kimenowa, człowiek roku wielkiego, niemógł mocy wytrzymać Krzyżackiej, ze wszystkim domem i familią swoją, i z tysiącem piącią set ludzi rozmaitej płci, do Krzyżaków przeszedł i ochrzcił się. Ale Suudo (Skudo) starosta drugiej części Sudawskiej ziemie, do Litwy wyjechał [...].

Pod koniec XIV wieku z zamku leckiego (giżyckiego) prowadziła na Litwę przez obszar dzisiejszego powiatu oleckiego jedna z dróg. Teren między jeziorem Bierk (Birek) , które obok Lixdunen było miejscem magazynowania żywności na drogę powrotną, określono jako “górzysty”, co niewątpliwie musiało oznaczać Szeskie Wzgórza.

 Granice włości Kimenau i droga prowadząca na Litwę na mapie Ch. Grigata. Grigat Ch., Die Geschichte des Kreises Treuburg. Czygan, 1938. 

Granice włości Kimenau i droga prowadząca na Litwę na mapie Ch. Grigata. Grigat Ch., Die Geschichte des Kreises Treuburg. Czygan, 1938.

 22 października 1656 r. między Mieruniszkami a Filipowem spotkały sie wojska polsko-litewskie pod dowództwem hetmana Wincentego Gosiewskiego z wojskami szwedzko-brandendurskimi.  Potyczka zakończyła się porażką sił polskich, na szczęście niezbyt dotkliwą, ponieważ hetman Gosiewski widząc przewagę ogniową przeciwnika dość szybko wycofał się z walki zawierając rozejm. Na rycinie Erika Dahlberga z dzieła Samuela Pufendorfa "De rebus a Carolo Gustavo Sueciae Rege ..." autor zaznaczył na Piaskowej Górze stanowiska dział polskiej artylerii, które ostrzeliwały wojska przeciwnika. Na pewno przyczyniło się to w znaczny je mierze do zniszczenia majdanu i obwałowań grodziska.

Fragment z ryciny przedstawiający umieszczenie szwedzkiej artylerii na Piaskowej Górze koło Mieruniszek. Rycina Erika Dahlberga z dzieła Samuela Pufendorfa   

Fragment z ryciny przedstawiający umieszczenie szwedzkiej artylerii na Piaskowej Górze koło Mieruniszek. Rycina Erika Dahlberga z dzieła Samuela Pufendorfa "De rebus a Carolo Gustavo Sueciae Rege ...", Sumptibus Christophori Riegelii.  Norimbergae 1696. Ze zbiorów Z. Bereśniewicza. Nad pagórkiem widnieje napis: Tormenta  bellica suecarum  - Artyleria szwedzka.

Porucznik Guise jako jeden z pierwszych badaczy stwierdził w  Mieruniszkach obecność pozostałości umocnień obronnych. W okresie międzywojennym grodzisko wizytował Carl Engel wykonując jego pomiary. Wyniki badań i rysunek grodziska przedstawił w publikacji.

Według „Alt-Preussen” z 1937 r., w 1936 r. w pobliżu wsi Mieruniszki znaleziono „ceramikę późno pogańską”. 

Widok z grodziska w kierunku wschodnim i południowym.

 Widok na grodzisko z północy.

 Widok na grodzisko z północy.

 Widok na grodzisko ze wschodu.

Widok na grodzisko ze wschodu.

 Widok na grodzisko z południa.

Widok na grodzisko z południa.

 

Szkic sytuacyjny domniemanego grodziska w Mieruniszkach autorstwa C. Engla: Prussia Museum-Archiv, PM-A 1372/1. Grodziska Warmii i Mazur 1. Stan wiedzy i perspektywy badawcze pod redakcją Zbigniewa Kobylińskiego.  Prace Instytutu Archeologii Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. ARCHAEOLOGICA HEREDITAS. Warszawa 2016. Skrótem K na mapie oznaczono żwirownię.

 Z grodziska, w odległości 1500 metrów na południe, widoczny jest pagórek, który  mógł pełnić rolę obserwacyjno-ostrzegawczą w związku z biegnącym tutaj w średniowieczu szlakiem drożnym.

Z grodziska, w odległości 1500 metrów na południe, widoczny jest pagórek, który  mógł pełnić rolę obserwacyjno-ostrzegawczą w związku z biegnącym tutaj w średniowieczu szlakiem drożnym. [54.147930, 22.567336]

 

Literatura:

Engel M, Iwanicki P, Sobczak C., Badania planigraficzne z wykorzystaniem wykrywaczy metali na terenie jaćwieskich ośrodków grodowych.Nowe odkrycia i nowe interpretacje. w:  Archeologia Jaćwieży. Dawne badania i nowe perspektywy. Redakcja, Anna Bitner-Wróblewska, Wojciech Brzeziński, Marzena Kasprzycka,  Państwowe Muzeum Archeologiczne Stowarzyszenie Starożytników. Warszawa 2016.

Grodziska Warmii i Mazur 1. Stan wiedzy i perspektywy badawcze, pod redakcją Zbigniewa Kobylińskiego. Prace Instytutu Archeologii Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. ARCHAEOLOGICA HEREDITAS. Warszawa 2016.

Grodziska Warmii i Mazur 2. Nowe badania i interpretacje, pod redakcją Zbigniewa Kobylińskiego. Prace Instytutu Archeologii Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. ARCHAEOLOGICA HEREDITAS. Warszawa 2016.

Engel M., Jaćwieskie ośrodki grodowe W IX-XIII wieku. Geneza, rozwój i upadek.  Warszawa, Białystok 2016.

Toeppen M., Geschichte Masurens: ein Beitrag zur preußischen Landes- und Kulturgeschichte. Nach gedruckten und ungedruckten Quellen. Danzig. 1870.

Siemaszko J., Archeologiczne badania wykopaliskowe w woj. suwalskim w latach 1981–1989, „Rocznik Suwalsko-Mazurski” 1991, t. 1, s. 78.

Sembrzycki J. K.,  Die Nord- und West – Gebiete der Jadwinger und deren Grenzen w:  „Altpreussische Monatsschrift. Altpreussische Monatsschrift, 1891, Januar-März, Bd. 28. Ferd. Beyer`s Buchhandlung. Königsberg 1891-07/09. oai:dlibra.bibliotekaelblaska.pl:64268

Maciej Stryjkowski, Kronika Polska, Litewska, Żmudzka i wszystkiej Rusi, Królewiec 1582.

Topographische Karte 1:25000 (Messtischblätter). Reichsamt für Landesaufnahme. Königliche Preussische Landesaufnahme.

 

Źródła internetowe:

Atlas grodzisk Jaćwieży. http://grodziskajacwiezy.pl/pl/listing/grodzisko-w-mieruniszkach/

Robert Klimek. http://grodziska.eu/c511.html

Historia Wiki – Jaćwingowie. https://historia.wikia.org/pl/wiki/Ja%C4%87wingowie 

J. Kunicki 2020.