www.olecko.info

Wszyscy mamy marzenia i chcemy by się spełniły. Są one różne, a niektóre z nich są w … zasięgu możliwości i ręki. Tak jest z paralotniarstwem. Od zawsze chciałem odbyć przelot nad Judzikami, by zobaczyć swoją wieś z innej perspektywy, zobaczyć ją inaczej. Było to możliwe dzięki mojemu koledze Konradowi Radzewiczowi, który prowadzi gospodarstwo agroturystyczne (Kukowo 33 A) i posiada paralotnię. Byłem jego pasażerem podczas przelotu.

Tak wtedy uczniowie mówili o tej szkole. Rzadko z tym przymiotnikiem. Po prostu mówili - buda. Zawsze jednak z wyrazami szacunku. W latach 1954-57, gdy do budy uczęszczałem, mieściła się ona przy ul. Słowiańskiej. Obecnie jest tam Szkoła Podstawowa nr 2. Naprzeciw był internat. Od 1956 roku mieści się tam Zakład Dzieci Głuchych, po przeniesieniu internatu LO na ul. Wojska Polskiego.

Właściwie trudno to nazwać pociągiem, chociaż to PKP. Niebieski wagon, długi na trzy autobusy. Sporo miejsca, nawet rowery można przewozić. W autobusach, tych dalekobieżnych, takich w klasie lux, extra czy jakoś tam, są maleńkie łazienki. Korzystanie jednak z takiego dobrodziejstwa bywa kłopotliwe, uciążliwe i spotyka się zawsze z niechęcią kierowcy. W takim niebieskim pociągo-busie łazienki są również.

Urodziłem się w mazurskiej wsi Krzywe. Zależy mi na tym, by opowiadać o mojej ojczyźnie, takiej, jaką przechowuję we wspomnieniach i takiej, jaką zapamiętałem z moich dziesięciu wizyt. Z niewielkimi oczekiwaniami rozpoczęliśmy swoją pierwszą podróż do ojczyzny w 1973 roku. Było nas czterech mieszkańców Krzywych: Albert Weinert, który już teraz nie żyje, braci Erwin i Otto Druba oraz ja. Naszym miejscem docelowym był kompleks letniskowy w Giżycku z małymi domkami nad jeziorem Mamry.